పాలస్తీనా కథ: గుర్తింపు

పాలస్తీనా రచయిత్రి : సహర్ ఖుమ్సియే

తెలుగు అనువాదం : శ్రీనివాస గౌడ్

“నేను దేవుని బిడ్డను, ఆయన నన్ను ఇక్కడికి పంపాడు, దయగల, ప్రియాతిప్రియమైన తల్లిదండ్రులతో నాకు భూసంబంధమైన గృహాన్ని ఇచ్చాడు.” (స్తోత్రాలు, నం.తండ్రిగ.  గహయ౬౫

మనలో ప్రతి ఒక్కరూ పుట్టిన నిమిషంలోనే మనకు ఒక గుర్తింపు వస్తుంది. మనం ఒక నిర్దిష్ట దేశంలో పుట్టి ఆ దేశానికి చెందినవారమై, తద్వారా ఒక జాతీయతను పొందుతాము. కానీ అది నా విషయంలో భిన్నంగా అనిపించింది.

నేను జెరూసలేంలో జన్మించాను. నా పుట్టుకకు నాలుగు సంవత్సరాల ముందే ఆ దేశం ఉనికిలో లేకుండా పోయింది. 1967లో, ఆరు రోజుల యుద్ధం తర్వాత, వెస్ట్ బ్యాంక్, గాజాతో సహా నా దేశమంతా ఇజ్రాయెల్ ఆక్రమించింది. 1995 తర్వాత, రాకపోకలపై ఆంక్షలు క్రమంగా పెరిగాయి. పాలస్తీనియన్లకు కేటాయించిన ప్రాంతం తగ్గుతూనే ఉంది. ఇది ఇప్పుడు పాలస్తీనా యొక్క అసలైన భూమిలో ఎనిమిది శాతం కలిగి ఉంది.

1967 తర్వాత నాలుగు సంవత్సరాలు నా కుటుంబం, ఇతర పాలస్తీనియన్ల జీవితాల్లో చాలా విషయాలు మార్పుకు గురయ్యాయి. పాలస్తీనా ఇకపై ఒక దేశంగా గుర్తించబడకపోవడంతో ఈ మార్పులతో అకస్మాత్తుగా మేము మా గుర్తింపు కోల్పోయాము. పాలస్తీనియన్లు తమ జెండాను ఎగురవేయడానికి అనుమతించలేదు. నా పాలస్తీనియన్ జెండాను పైకి ఎత్తడం చూసినప్పుడు నాకు కలిగిన ఆనందం తరచుగా కొన్ని గంటలు మాత్రమే ఉంటుంది. ఇజ్రాయెల్ సైనికులు జెండాను త్వరగా గుర్తించి, తుపాకీ గురిపెట్టి ఒక పాలస్తీనియన్‌ను బలవంతంగా దించి కాల్చేవారు. నా దేశ ప్రియమైన జెండా కాలిపోవడాన్ని నేను చూసిన ప్రతిసారీ, నాలో ఒక భాగం చచ్చిపోతున్నట్లు నాకు అనిపించింది.

ఇజ్రాయెల్ పోలీసులు, సైనికులు ఇప్పుడు పహరా కాస్తున్నారు. జనన నమోదు విషయంలో కూడా, నా తండ్రి లైనులో నిలబడి ఇజ్రాయెల్ అధికారులతో వ్యవహరించాల్సి వచ్చింది. నా తల్లిదండ్రులిద్దరికీ పాలస్తీనా ప్రభుత్వం జారీ చేసిన జనన ధృవీకరణ పత్రాలు ఉన్నాయి. ఎందుకంటే వారు ఇద్దరూ 1948 కి ముందు ఇజ్రాయెల్ స్థాపించబడినప్పుడు జన్మించారు. అయితే, నా జనన ధృవీకరణ పత్రం ఇజ్రాయెల్ జారీ చేసింది.

నా తండ్రి, తల్లికి జోర్డాన్ పాస్‌పోర్ట్‌లు ఉన్నాయి. వారిలో ఎవరూ జోర్డాన్ దేశస్థులు కాదు, కానీ ఆ సమయంలో వారికి అనుమతించిన ఏకైక పాస్‌పోర్ట్ అది. ఏదైనా కారణం చేత మేము మా దేశం విడిచి వెళ్ళవలసి వచ్చినప్పుడు, ఇజ్రాయెల్ రాష్ట్రం జారీ చేసిన ప్రత్యేక అనుమతిని పొందవలసి వచ్చేది. నేను పాలస్తీనా నుండి బయలుదేరాలని మొదట ప్లాన్ చేసుకున్నది జోర్డాన్‌లో నివసించిన నా సమర్‌ను కలవడానికిప అని నాకు గుర్తుంది. అందుకే నేను చాలా ఉత్సాహంగా ఉన్నాను.

నా సోదరిని చూడటానికి ప్రయాణించాను. దేశం విడిచి వెళ్ళడానికి ఇజ్రాయెల్ ప్రభుత్వ అధికారుల నుండి అనుమతి పొందడానికి ప్రయత్నిస్తున్న ఇతర పాలస్తీనియన్లతో పాటు నేను కూడా పొడవైన లైనులో నిలబడ్డాను. మేము బెత్లెహెంలోని ఇజ్రాయెల్ పౌర పరిపాలన భవనం వద్ద దరఖాస్తు చేసుకునేవాళ్ళం. చాలా మంది ప్రజలు గేటు వద్ద గుమిగూడి, తమను లోపలికి అనుమతించమని ఇజ్రాయెల్ సైనికుడిని వేడుకున్నారు. వారు ఒక లైనులో నిలబడకపోతే వారిని లోపలికి అనుమతించనని సైనికుడు చెప్పాడు. కానీ, అందరూ చాలా సేపు అక్కడే వేచి వున్నందున, వారందరూ వరుసలో ముందు భాగంలో ఉండాలని కోరుకున్నారు. ఎవరూ వరుసలో వెనుకకు వెళ్లడానికి ఇష్టపడరు. నేను ముందు వైపుకు వెళ్లడానికి ప్రయత్నించలేదు. ఎందుకంటే నేను అపరిచిత వ్యక్తుల మధ్య ఇరుక్కుపోవాలని కోరుకోలేదు, కాబట్టి నేను వరుస చివరలో వేచి ఉన్నాను. సైనికుడు మళ్ళీ అందరినీ వరుసలో నిలబడమని చెప్పాడు, కానీ మళ్ళీ ఎటువంటి ప్రతిస్పందన లేదు. నేను వేచి ఉండి, ఏదో ఒక విధంగా మమ్మల్ని లోపలికి అనుమతిస్తారని ఆశించాను. గంటల తరబడి వేచి ఉన్న తర్వాత, నేను రోజు చివరిలో ఇంటికి వెళ్లి, మరుసటి రోజు తిరిగి వచ్చి మళ్ళీ ప్రయత్నించాలని నిర్ణయించుకున్నాను.

చాలా సందర్భాలలో,పాలస్తీనియన్లకు ప్రయాణించే హక్కు నిరాకరించబడింది. అయితే, నేను ఆశతోనే ఉన్నాను. ఎందుకంటే నాకు ఆ సమయంలో పదిహేడేళ్ల వయస్సు ఉంది. నా అనుమతి ఎందుకు తిరస్కరించబడుతుందో నాకు ఎటువంటి కారణం కనిపించలేదు. నా పేరు పిలవగానే మా పది గంటల నిరీక్షణ చివరికి ముగిసింది. కానీ దేశం విడిచి వెళ్లాలన్న నా పిటిషన్ తిరస్కరించబడిందని మాకు చెప్పినప్పుడు నేను దిగ్భ్రాంతికి లోనయ్యాను. నిరాశ చెందిన నా తండ్రిని ఇజ్రాయెల్ కమాండింగ్ అధికారితో మాట్లాడాలని ఆదేశించారు. నా తండ్రిని అతనితో మాట్లాడించే వరకు మేము మరో రెండు గంటలు గడిపాము. నేను హాలులో బయట వేచి ఉన్నాను. నేను గంటలు గంటలు వేచి ఉండి అలసిపోయాను. నా తండ్రి ఆఫీసు నుంచి బయటకు వచ్చేసరికి నాకు ఉపశమనం కలిగే సూచనలు కనిపించాయి, కానీ నా తండ్రి ముఖంలో నిరుత్సాహం, కోపం కనిపించాయి. ఏమి జరిగిందని నేను అడిగాను, ఇజ్రాయెల్ కమాండింగ్ ఆఫీసర్ నేను “సమస్య కలిగించేవాడిని” కాబట్టి నాకు బయటకు వెళ్ళడానికి అనుమతి నిరాకరించబడిందని చెప్పాడని అతను చెప్పాడు. అది నాకు అదృష్టంగా అనిపించింది! నేను పదిహేడేళ్ల అమ్మాయిని. నా చుట్టూ ఉన్న రాజకీయ గందరగోళం,సమస్యలు, సంక్లిష్టతల గురించి నాకు తెలియదు.

కొన్ని నెలల తర్వాత నాకు దేశం విడిచి వెళ్ళడానికి అనుమతి లభించినప్పుడు, ఇజ్రాయెల్, జోర్డాన్ మధ్య వంతెనను దాటడానికి నా ప్రజలు ఏమేమి యాతనలు భరించాలో నేను తెలుసుకున్నాను. ఇజ్రాయెల్ సైనికులు కౌంటర్‌లోని నా బ్యాగులను ఖాళీ చేసి, ప్రతి వస్తువును, నా లోదుస్తులతో సహా వెతికారు. కానీ ఘోరమైన విషయం ఏమిటంటే ఒంటి తనిఖీ. ఈ శరీర తనిఖీల గురించి నేను విన్నాను. అది నాకు జరుగుతుందని భయపడ్డాను. ఏమి జరగబోతోందో నాకు తెలియకుండా నా మెదడును వేరే విషయాల మీదకు మళ్ళించడానికి ప్రయత్నించాను. వంతెనపై ఉన్న పెద్ద బూట్ల కుప్ప వైపు నా పాదాలను లాగి, నా బూట్లు అక్కడ ఉంచి, ఆపై బూత్‌కి వెళ్లాను. నాకు రుతుక్రమం ఉన్నందున రెట్టింపు ఆందోళన చెందాను. నా బట్టలన్నీ తీసివేయాలని నాకు తెలుసు. పదిహేడేళ్ల వయసులో నా శరీరం గురించి నేను చాలా సిగ్గుపడ్డాను. నా లోదుస్తులను తీయడానికి నేను ఇష్టపడలేదు. నేను బూత్‌లోకి నడిచాను. ఒక యువ మహిళా ఇజ్రాయెల్ సైనికురాలు లోనికి ప్రవేశించింది. ఆమె నా కంటే కొంచెం పెద్దదిగా అనిపించింది. ఆమె గోధుమ రంగు సైనిక యూనిఫాం ఆమె శరీరాన్ని ఎర్ర పరిచింది. ఆమె భుజంపై పెద్ద M-16 రైఫిల్ వేలాడదీసి వుంది. తెలిసీ తెలియని అరబిక్‌లో ఆమె “బట్టలు తీసేయి” అని అరిచింది. నేను నెమ్మదిగా నా ప్యాంటు, చొక్కా, లోపలి చొక్కా తీసేసాను. నా లోదుస్తులు మాత్రమే వేసుకుని ఆమె వైపు చూస్తూ ఆగిపోయాను. నా కళ్ళు నిశ్శబ్దంగా వేడుకుంటున్నాయి, “దయచేసి నన్ను దీన్ని తీయమని బలవంతం చేయకు!”అని. ఏదో కారణం చేత, ఆమె నాపై దయ చూపింది. ఆమె దాదాపు నగ్నంగా ఉన్న నా శరీరాన్ని శోధించిన తర్వాత, ఆమె నా బట్టలు మళ్ళీ వేసుకోవాలని కోరినప్పుడు నేను పెనుభారం దిగిపోయినట్టు నిట్టూర్చాను.

ఆ జోర్డాన్ పర్యటన తర్వాత కొద్దికాలానికే, నా సోదరుడు మాజిన్, అతని భార్యతో కలిసి ఉండటానికి నేను మొదటిసారి అమెరికాకు వెళ్లాలని ప్లాన్ చేసుకున్నాను. ఈసారి, నేను ప్రయాణ అనుమతిని మాత్రమే కాకుండా ప్రయాణ పత్రాన్ని కూడా పొందవలసి వచ్చింది. నాకు యునైటెడ్ స్టేట్స్ గుర్తించిన జాతీయత లేనందున, నేను ఇజ్రాయెల్ ప్రయాణ పత్రాన్ని ఉపయోగించి ప్రయాణించాను. ఏమి చేయాలో తెలియక నేను యునైటెడ్ స్టేట్స్‌లోకి ప్రవేశించాను. నా పత్రాలు అడిగిన ఇమ్మిగ్రేషన్ అధికారి వైపు నెమ్మదిగా నడిచాను. నేను అతనికి ఇజ్రాయెల్ ప్రయాణ పత్రాన్ని, జోర్డాన్ పాస్‌పోర్ట్‌ను అందజేశాను. ఆ అధికారి, బహుశా కొంచెం గందరగోళంగా ఉండి, “నీ జాతీయత ఏమిటి?” అని నన్ను అడిగాడు. నేను అతని వైపు చూస్తూ, ఏమి సమాధానం చెప్పాలో తెలియక, నోరు మెదపలేదు. నేను పాలస్తీనియన్ అని అతనికి చెప్పగలనా? దానిని నిరూపించే పత్రాలు నా దగ్గర లేవు. నేను జోర్డాన్ కాదు. నేను ఇజ్రాయెల్ కాదు. కాబట్టి నేను మౌనంగా ఉండటానికి ఎంచుకున్నాను.

ఆ అధికారి, నేను అతని ప్రశ్నను అర్థం చేసుకోలేదని అనుకుంటూ, దానిని మళ్ళీ అడిగాడు: “మేడమ్, మీ జాతీయత ఏమిటి?”

నా సమాధానం చెల్లుతుందో లేదో నాకు ఖచ్చితంగా తెలియదు, నేను “నేను డయోలెస్టినియన్” అని చెప్పాను. అతను నన్ను చూసి, తరువాత నా పత్రాలను చూసి అయోమయంగా ఉన్నాడు. ఒక క్షణం తర్వాత, అతను తల ఊపాడు. “ఓహ్, నాకు అర్థమైంది, వెస్ట్ బ్యాంక్.”

పెద్దయ్యాక, నేను ఆ గుర్తింపు కోసం ఎంతో ఆశపడ్డాను. నాకు పాలస్తీనా పాస్‌పోర్ట్ కావాలని కోరుకున్నాను – అది పాలస్తీనా పాస్‌పోర్ట్. నా సొంత దేశం అని నేను చెప్పుకునేలా, నన్ను గౌరవంగా, మర్యాదగా చూసుకునేలా ఒక దేశం కావాలని కోరుకున్నాను. ఎక్కడో ఒక చోట ఉండాలనే కోరిక నాకు కలగాలి. ఆక్రమణ మనపై విధించిన ఆంక్షల కారణంగా, కొన్నిసార్లు నా స్వంత దేశంలో కూడా నేను ఒక అపరిచితురాలిలా భావించేవాదానిని.

ఒక సంవత్సరం నేను అమెరికాలో ఉన్నప్పుడు, నా చుట్టూ ఉన్న అమెరికన్ స్నేహితులు వారి స్వాతంత్ర్య దినోత్సవాన్ని జరుపుకున్నారు. పట్టణంలో జరిగే కవాతును చూడటానికి, తరువాత బాణసంచా కాల్చడాన్ని చూడటానికి నేను వారితో చేరాను. నేను కళ్ళు మూసుకుని, ఈ రోజు మన స్వాతంత్ర్య వేడుక – పాలస్తీనా రాష్ట్ర స్థాపన – అయితే ఎలా ఉంటుందో ఊహించుకోవడానికి ప్రయత్నించాను. ఎగురుతున్న జెండాలు అమెరికన్ జెండాలకు బదులుగా పాలస్తీనా జెండాలు అయితే నాకు ఎలా అనిపిస్తుందో ఆలోచించడానికి ప్రయత్నించాను. ఆ ప్రాంతాన్ని నింపిన రంగులు ఎరుపు, తెలుపు, నీలం కాదు, నలుపు, ఎరుపు, ఆకుపచ్చ, తెలుపు రంగుల్లో ఉంటే.. నా చుట్టూ ఉన్న ప్రజలు తమ దేశ స్వాతంత్ర్యాన్ని జరుపుకుంటున్నప్పుడు వారు అనుభవించిన ఆనందాన్ని రుచి చూడటానికి ప్రయత్నించాను. అది ఎలా ఉంటుందో నాకు ఎప్పటికీ తెలియదని నేను గ్రహించినప్పుడు నేను కన్నీళ్లతో నిండిన కళ్ళతో బాణసంచా కాల్చడాన్ని చూశాను. నా చుట్టూ ఉన్న ప్రజలను ఆపి, “మీరు ఎలా అనిపిస్తుంది ? స్వేచ్ఛగా ఉండటం ఎలా ఉంటుంది?” అని అడగాలనుకున్నాను.‌ఒక గుర్తింపు, జాతీయత కలిగి ఉండి ‘అమెరికన్’ అని పిలవబడటం ఇష్టమా?”

అప్పటి నుండి, ప్రపంచం ఉపయోగించే ఈ బిరుదులు, గుర్తింపులు కొందరు అనుకున్నంత ముఖ్యమైనవి కాదని నేను గ్రహించాను. నా నిజమైన గుర్తింపును నేను గ్రహించాను. ఈ గుర్తింపు అనేది ఆక్రమణ తీసివేయగలది కాదని, ఇతరులు కాల్చివేయగలది, నాశనం చేయగలది కాదని నేను కనుక్కున్నాను. దేవుని కుమార్తెగా నా గుర్తింపు గురించి నేను మాట్లాడుతున్నాను. దేవునితో నాకున్న పవిత్ర సంబంధాన్ని నిరూపించడానికి నాకు కాగితపు పత్రం అవసరం లేదు. నేను దేవుని రాజ్యంలో భాగం, పరిపూర్ణ న్యాయవంతుడైన రాజు, ప్రభువు, రక్షకుడు యేసుక్రీస్తుతో కూడిన రాజ్యం. ప్రపంచంలోని ఏ వృత్తి, ఏ సైన్యం, ఏ ఆయుధం కూడా దానిని నా నుండి తీసివేయలేవు. నా పాలస్తీనియన్ గుర్తింపు నాకు అద్వితీయమైంది. నేను ఉనికిలో ఉన్న అత్యంత మహిమాన్వితమైన వ్యక్తి కుమార్తెనని నాకు తెలిసినంత వరకు, మరేమీ ముఖ్యం కాదు.

ఒకరోజు నేను జెరూసలేం నుండి ఇంటికి వస్తుండగా, ఇజ్రాయెల్ సైనికులు జెరూసలేం లోకి చొరబడటానికి ప్రయత్నిస్తుండగా పట్టుబడిన కొంతమంది పాలస్తీనియన్ పురుషులను చూశాను. ఆ పురుషులను గోడ వైపు నిలబడమని బలవంతం చేశారు. ఇది వారిని మరింత అవమానానికి గురి చేసింది. నేను వారిని దాటుతున్నప్పుడు, అకస్మాత్తుగా నాలో ఒక అపారమైన భావన ఉప్పొంగింది. వారు తన పిల్లలు కాబట్టి పరలోక తండ్రి ఎంతగా ప్రేమిస్తాడు? ఈ లోప భూయిష్టమైన ప్రపంచంలో ఇతరులు మనల్ని అవమానించడానికి ఏమి చేసినా, దేవుని పిల్లలుగా మనం మన విలువను ఎప్పటికీ కోల్పోము.

నా జీవితంలో సంతృప్తి, ఆనందం, సంకెళ్ళు, గోడలు, కంచెలు లేదా చెక్‌పాయింట్‌లపై ఆధారపడి ఉండవు. నన్ను ప్రేమించే, నా గురించి శ్రద్ధ వహించే పరలోక తండ్రి నాకు ఉన్నారని నాకు తెలిసినంత వరకు, అంతా బాగానే ఉంటుంది. ఆయన దృష్టిలో, నేను విలువైనదానిని. ఇతరులు నా గురించి ఏమనుకుంటున్నారో పట్టించుకోవడానికి నాకు ఎటువంటి కారణం అవసరం లేదు. నేను ఆయన మార్గాల్లో నడుస్తున్నానని, ఆయన ఆజ్ఞలను పాటిస్తున్నానని నాకు తెలిసినంత వరకు, నా పరలోక తండ్రి రక్షించి, నాకు సహాయం చేస్తాడని నాకు తెలుసు.

నా నిజమైన గుర్తింపు గురించి నేను పొందిన ఈ జ్ఞానం నా జీవితాన్ని మార్చివేసింది. అయితే, ఈ జ్ఞానం నా జీవితంలో ఆలస్యంగా వచ్చింది. ఇది నేను అర్థం చేసుకునేంత వరకు, నా నిజమైన గుర్తింపును కనుగొనేంత వరకు, నేను దుఃఖంలో మునిగిపోయి వున్నాను.

రచయిత్రి గురించి :

సహర్ ఖుమ్సియే ఒక పాలస్తీనా-అమెరికన్ రచయిత్రి, గణిత శాస్త్రజ్ఞురాలు, గణాంకవేత్త. ఆమె రచనలు వైయక్తిక జ్ఞాపకాలు, అద్దం పట్టిన ఇజ్రాయెల్-పాలస్తీనా సంఘర్షణలు, ది చర్చ్ ఆఫ్ జీసస్ క్రైస్ట్ ఆఫ్ లేటర్-డే సెయింట్స్ (LDS చర్చి) కు మారిన ఆమె ప్రత్యేకమైన ఆధ్యాత్మిక ప్రయాణాన్ని కలిగలిపి అల్లినవి. ఏప్రిల్ 1971లో జెరూసలేంలో జన్మించి, బెత్లెహెంకు దగ్గరగా ఉన్న బీట్ సహౌర్ పట్టణంలో పెరిగిన ఖుమ్సియే జీవితం, ఇజ్రాయెల్ ఆక్రమణలో జీవన వాస్తవాల ఆధారంగా రూపుదిద్దుకుంది. పాలస్తీనా క్రైస్తవురాలిగా తన  అనుభవాలను, యుద్ధంతో దెబ్బతిన్న భూమిలో విశ్వాసం, బాహ్య గందరగోళాల మధ్య అంతర్గత శాంతి సందేశాన్ని ఆమె రచనలు ప్రత్యేకంగా చిత్రీకరిస్తాయి. రచయిత్రిగా, ఆమె సాంస్కృతిక, మతపరమైన విభజనలను తగ్గించి; క్షమ, దేవునికి విధేయత, ఆధ్యాత్మిక విముక్తిని నొక్కి చెబుతూ పాఠకులకు ప్రత్యక్ష అనుభవాన్ని, దృక్పథాన్ని అందిస్తాయి. ఈ కథ ఖుసియే రాసిన Peace for a Palestinian (2018) పుస్తకం లోనిది )

పి. శ్రీనివాస్ గౌడ్

ప్రత్యేక అవసరాలు గల పిల్లలకు ఉపాధ్యాయులుగా పని చేసి, ప్రస్తుతం నిర్మాణ రంగంలో వున్నారు. కవిత్వం, కథ, విమర్శ, అనువాదాలలో కృషి చేస్తున్నారు. ఇప్పటివరకు 9 కవిత్వ పుస్తకాలు వెలువరించారు. 2024లో మార్జినోళ్ళు కథా సంపుటి వెలువరించారు. శ్రీనివాసం- కవిత్వ విశ్లేషణలు వెలువరించారు. కవిత్వ అనువాదంలో 4 పుస్తకాలు వచ్చాయి. ఈ సంవత్సరం మరికొన్ని అనువాదాలు రానున్నాయి.

రచనలకు గాను పలు ప్రతిష్టాత్మకమైన అవార్డులు అందుకున్నారు. ప్రస్తుత నివాసం హైదరాబాద్.